Cebularze z Kazimierza Dolnego

Drożdżowe bułeczki z cebulą to przysmak z Lubelszczyzny. Cebularze lubelskie albo z Kazimierza Dolnego nie mają sobie równych.

cebularze

Lato było czasem nowych odkryć i powrotów w miejsca ukochane. Po kilku latach przerwy odwiedziłam Mój Magiczny Kazimierz. Jeździłam tam od dziecka, pamiętam zupełnie jeszcze nieskomercjalizowany, z "Esterką" i emerytowanym hippisem Flojdem, z pustym spokojnym Rynkiem. Mieszkańcy chętnie opowiadali o czasach, kiedy świeciły nad Kazimierzem Dwa Księżyce. Przyjezdnym byli życzliwi - teraz po prostu na nich zarabiają, żyjąc własnym rytmem. Zamiast wielbicieli sennego malowniczego miasteczka pojawili się niedzielni turyści, którzy wpadają do Kazimierza na kilka godzin w niedzielę. Wybudowano SPA i hotele z prawdziwego zdarzenia, są tu festiwale, a w długie weekendy tłoczniej niż na Marszałkowskiej.

Gdzieś się ten Mój Kazimierz zagubił... Nie ma już atmosfery w kultowym kiedyś Grillu Michalaków, nie ma już pana Cezarego Sarzyńskiego, który pokazywał, jak się plecie koguty. W Bożnicy zamiast kina, w którym trzy osoby kupowały dziesięć biletów, aby obsługa zechciała puścić film są pokoje do wynajęcia. A po koguty nie stoi się już w kolejce, można je kupić na każdym straganie. Pokazałam ten Mój-Niemój Kazimierz Dzieciom. Udało nam się odnaleźć okruchy tamtej czarownej atmosfery. Kolory, zapachy. Zaprowadziłam ich tam, gdzie nikt nie zagląda i tam, gdzie chodzą wszyscy. Chyba złapali bakcyla:)

Z Kazimierza przywieźliśmy koguty, jagodzianki, przepyszny żytni chleb, bułeczki z serem, kulebiaki. I oczywiście moje ukochane cebularze. Popularne na całej Lubelszczyźnie ponoć od czasów Kazimierza Wielkiego i Esterki. Od kilku lat na liście produktów tradycyjnych. Jedni wolą cebularze od Kuźmiuka, inni z Zamościa, a ja śnię po nocach o cebularzach kazimierskich.

Te domowe są pyszne, ale - cóż poradzić - kiedy nad głową świeci jeden księżyc, czegoś cebularzom brakuje...

Cebularze kazimierskie (6 - 8 sztuk)

250 g mąki, 20 g drożdży, pół szklanki mleka (ok. 125 ml), jajko, 1 łyżeczka miodu, 25 g masła, sól, 1 - 2 cebule, 2 łyżeczki maku, 1 łyżka oleju.

Na dzień przed pieczeniem cebularzy posiekałam cebulę i sparzyłam ją wrzątkiem. Odcedzoną wymieszałam z olejem i makiem, posoliłam i wstawiłam pod przykryciem do lodówki. Następnego dnia drożdże rozpuściłam w łyżce mleka, dodałam miód i szczyptę mąki, odstawiłam na kwadrans. Gdy drożdże wzburzyły się, dodałam mąkę, miękkie masło, pół jajka, sporą szczyptę soli i resztę mleka. Wyrobiłam ciasto, gdy stało się gładkie i lśniące, odstawiłam do wyrastania. Kiedy podwoiło objętość, podzieliłam na części, z każdej uformowałam kulkę, a potem płaski placek. Na środek cebularzy nałożyłam nadzienie, brzegi posmarowałam resztą jajka. Ponownie odstawiłam do wyrośnięcia. Piekłam w temperaturze 200 stopni około kwadransa.

• z podanych proporcji wychodzi sześć standardowych cebularzy, ja piekę mniejsze, do szybkiego schrupania i nieco wydłużam czas pieczenia, bo lubię przyrumienione;)
• do ciasta drożdżowego dodaję miód, można go zastąpić - jak w oryginalnym przepisie - cukrem
• nieco zmodyfikowany przepis z Dziennika Wschodniego
• lektura obowiązkowa: "Dwa Księżyce" Marii Kuncewiczowej (w Kazimierzu koniecznie trzeba zobaczyć jej dom) i "Mój Kazimierz" Mirosława Dereckiego