Marjensztat. Cichy i senny.

Młodszy, dużo młodszy brat Starego Miasta, cichy i spokojny. Pięćdziesiąt lat po zbudowaniu trudno przybyszowi uwierzyć, że to nie "prawdziwy zabytek", a osiedle powstałe tuż po wojnie dla przodowników pracy. Architektonicznie luźno nawiązuje do osiemnastowiecznej zabudowy. Zastąpił przedwojenny Mariensztat, całkiem zburzony (zachowano jedynie niektóre ocalałe fasady). Tamten był niegdyś główną ulicą prywatnego miasteczka założonego w XVIII wieku przez Eustachego i Marię Potockich (stąd nazwa, po niemiecku "Marienstadt" to miasto Marii). Dawny Mariensztat był wyższy, gwarniejszy - ten nowy, zatopiony w zieleni, senny, przytulił się do skarpy, schował za kościołem świętej Anny.

Nie biegają tu hordy turystów, zajrzy raczej zmęczony zgiełkiem Warszawiak. Zanurzy dłoń w fontannie, przetrze zroszone potem czoło, pobłądzi wzrokiem po mariensztackim rynku wyszukując detale: rzeźbę warszawskiej przekupki z kokoszką pod pachą, kamienne pacholę klęczące przy fontannie, tabliczki z różnymi wersjami nazwy (Marienstadt, Marjensztat). Ku Krakowskiemu Przedmieściu trzeba się stąd wspiąć schodami (nie przegapiając tabliczki na murze głoszącej "Tu u stóp pałacu Kazanowskich walczył z małpami Pan Zagłoba" - kocham takie warszawskie smaczki!) albo wdrapać ulicą Bednarską (po prawej stronie mieści się jedna z najlepszych stołecznych pierogarni!).

• prawdę mówiąc, Mariensztat już jest prawdziwym zabytkiem - w ubiegłym roku wpisano go do rejestru
• jeszcze w latach 50. na rynku mariensztackim odbywały się potańcówki, takie same, jak w filmie "Przygoda na Mariensztacie"
• najsłynniejszy mieszkaniec Mariensztatu (tego sprzed pierwszej wojny jeszcze) to Wiktor Gomulicki, pisarz i warsawianista ("Wspomnienia niebieskiego mundurka", "Opowiadania o starej Warszawie")